پیاده راه

روز ۱۴ اکتبر ۱۹۲۷ بخش شهرسازی شهر اسن با صدور بخش‌نامه‌ای عبور و مرور وسایل نقلیه را از خیابان "لیمبکر" (Limbecker) برای همیشه ممنوع اعلام کرد. این خیابان اولین خیابان دارای مرکز خرید و فروشگاه بود که تردد خودرو در آن ممنوع شد تا افراد پیاده بتوانند بدون دغدغه تصادف با اتومبیل به خرید و گردش بپردازند.

اجرای ایده "پیاده‌راه" اما در دهه ۱۹۵۰ سرعت گرفت. "لین‌بان" (Lijnbaan) در شهر روتردام هلند اولین شهر اروپایی است که بعد از جنگ جهانی دوم و در سال ۱۹۵۳ "پیاده‌راه" ایجاد کرد.

شهرداری شهر کاسل که در بمباران‌های جنگ دوم ویران شده بود، از فرصت بازسازی استفاده کرد و طرح بازسازی خیابانی را به مزایده گذاشت. خیابان پله‌ای یا "ترپن‌اشتراسه" Treppenstraße اولین پیاده‌راه رسمی آلمان است که در سال ۱۹۵۳ در شهر کاسل افتتاح شد.

روز ۲۳ فوریه سال ۱۹۶۶ "شیلدر‌گاسه" (Schildergasse) شهر کلن آلمان رسما به پیاده‌راه تبدیل شد. این خیابان طبق شمارشی که درسال ۲۰۱۶ صورت گرفت، با عبور ۱۶ هزار و ۸۳۵ نفر در ساعت یکی از پرگذرترین پیاده‌راه‌های اروپا محسوب می‌شود .

اگر در آلمان تا نیمه دهه ۱۹۶۰ میلادی فقط یک خیابان در مرکز شهر به پیاده‌راه تبدیل می‌شد، شهر اولدون‌بورگ (Oldenburg) اولین شهری در آلمان است که سال ۱۹۶۷ در آن، تمام مرکز شهر به پیاده‌راه تبدیل شد.

تا پایان دهه ۱۹۷۰ تقریبا تمامی شهرهای بزرگ و کوچک آلمان دارای پیاده‌راه بودند. در سال‌های بعد در برخی از شهرها بر وسعت و تعداد پیاده‌راه‌ها افزوده شد. خیابان "تسایل" فرانکفورت در دهه هفتاد میلادی به پیاده‌راه‌ تبدیل شد.

ایده ایجاد پیاده‌راه درواقع بخشی از برنامه شهرسازی "خودرو محور" بود که در آن محل عبور عابر پیاده و خودروها، محل سکونت و محل خرید از هم تفکیک می‌شدند. در نزدیکی تمامی پیاده‌راه‌ها به مرور زمان ساختمان‌ها و پارکینگ‌های چند طبقه ساخته شد که گنجایش چند هزار خودرو را دارند.

پیاده‌راه‌ها در آلمان با علامت یک زن و کودک همراه (سمت راست عکس) مشخص می‌شوند. درپیاده‌‌‌راه‌های برخی از شهرها مثل فرایبورگ و یا در این عکس مربوط به شهر کارلسروهه برای تسهیل دسترسی شهروندان به مراکز خرید، عبور و مرور وسایل نقلیه عمومی آزاد است.